Dziennik wydarzeń inaczej

Postu miało nie być. Ale są takie dni w życiu, że trzeba powiedzieć STOP. I ja teraz mówię STOP wszelakim umartwianiom - czas wrócić do żywych ;) do żywych w Internecie na początek :P

Dziennik wydarzeń to jedna z technik stosowana przez niektórych terapeutów w czasie terapii logopedycznej. Jest to metoda, którą nieraz opisywała Ela, ponieważ bardzo często z niej korzysta: jako mama dwujęzycznego potomstwa i logopeda w jednym. Ja również bardzo często stosuję dziennik jako pomoc wzmacniającą naukę języka, zwłaszcza u dzieci dwujęzycznych, dyslektycznych i niesłyszących. Ba! doskonale zdaję sobie sprawę jak miło i przyjemnie jest taki dziennik otworzyć po latach :)

Często jednak słyszę od mam starszych dzieci (no dobra - nastolatków), że delikwenci nie chcą, że się wstydzą, że buntują... no ok...  w sumie nie jestem zdziwiona i zaskoczona. Serio.

Ale żeby przekonać, iż warto, to ten post skierowany jest do owych buntowników chyba nawet bardziej niż do ich rodziców. Dzisiaj bowiem otwieram przed Wami puszkę Pandory - choć długo się zastanawiałam czy warto ;) Mój pamiętnik z czasów liceum... (właściwie to tylko z jednego roku: od czerwca do czerwca), a właściwie jego fragmenty (bo jednak całości nie pokażę). 

Oczywiście, że jak miałam te 15 lat to pojęcia zielonego nie miałam o dzienniku wydarzeń! Ale jakoś tak udało mi się wbić w zasady :) Bo - wbrew pozorom - technika ta dla nastolatków jest w miarę prosta i można działać na tzw. "czuja" :)

Dobra, do rzeczy :)

To mój ulubiony dziennik i to właśnie jego fragmenty Wam dzisiaj pokażę.

Zaczyna się w czerwcu. Kartką urodzinową.

Na kolejnych stronach zobaczyć można miesięczny kalendarz. Dni tygodnia, imieniny święta, urodziny kolegów i koleżanek. Byłam zaskoczona, że chciało mi się to pisać, dopóki...

.. nie zobaczyłam tej strony. Przepisałam horoskop... Sama nie wiem po co;)

Jak na profesjonalny dziennik przystało mam też spis telefonów i adresów znajomych...

.. oraz spis ocen ze szkoły (jak widać: matma kiepsko.. ale w mat-fizie byłam i pani profesor wiele wymagała od nas.. przynajmniej tak sobie tłumaczę :P O niemieckim nawet nie mówię, bo przez całe liceum uważałam, że mi się absolutnie na nic nie przyda - o Losie! Jakże bywasz przewrotny! :P)

Wpisywałam sobie także teksty ulubionych piosenek (tych, co miały "to coś")...

... oraz przepisy kulinarne .. okey - "kulinarne" ;)

... ważne wydarzenia ze świata :P

.. oraz wejściówki na lokalne eventy :P

...ciekawostki, które mnie interesowały

... i kartki przesłane przez znajomych (tak, tak.. bo kiedyś to się kartki pocztą słało, nie mmsy :P)

Wtedy też napisałam jakiś dziwny wiersz o biografii ks. Wyszyńskiego (patrona szkoły), który został zaśpiewany w Radiu Kielce (a przypomniałam sobie o tym wydarzeniu przeglądając pamiętnik:))

Znajdą się też notatki "o niczym", czyli nastoletnie przemyślenia życiowe (głupia byłam, powiem Wam :P)

.. i przepisane listy od "kolegi" ;) (nie pytać "po co"; tak trzeba było, o!)

Jest jakiś dyplom,

choć nigdy nie brałam udziału w konkursie recytatorskim ;)

i kartka od jakiegoś chłopaka... chyba wiem, od którego.. chyba :P

.. są też ulotki, bilety i inne błahostki z miejsc, do których wyjeżdżałam. Oczywiście wszystko obok opisane, ale zbyt osobiście ;)

Są też moje wyżycia artystyczne. Zenitem! 

.. i kartka urodzinowa na kolejne urodziny

Ach.. a jak przyjemnie na nowo czuć zapach tego zeszytu sprzed lat! :)

Pewnie Was jakoś bardzo ten post nie zainteresował, ale ja mam do swoich zeszytów - dzienników bardzo sentymentalny stosunek. Myślę, że tak samo Wy do Waszych (bo nie wierzę, że nikt z Was nie ma swojego pamiętnika!). Jakaż szkoda byłaby, gdyby Wasze nastolatki takich cudów dla siebie na starość nie robiły... To takie cudowne uczucie czytać swoje wypociny i śmiać się ze swojej głupoty :) Choć te kilkanaście lat temu człowiek myślał, że jest najmądrzejszy na świecie, a cała reszta ludzkości to się nie zna, nie?:P

Posted in: (Prawie) Zupełnie prywatny pamiętnik ;),nauka czytania teoria,Pomoce logopedyczne